Wachten

Mali is één grote cursus onthaasten. Lijst van onthaastingsmomenten tot nu toe:

- Wachten op Schiphol, vliegtuig vertrekt een uur later
- Wachten in Lissabon: uren, maar dat werd verlicht door een wandeling door de stad en het bezoek aan twee fantastische etablissementen: Pastelaria Suiza en café Nicola
- Wachten op het vliegtuig naar Bamako, 1 uur en 1 kwartier vertraging, we kwamen om 1.45 plaatselijke tijd aan, een uur eerder dan het in Nederland is…
- Wachten op Sadia op het pleintje voor het vliegveld. Die had begrepen dat we ipv. om 0.50 uur om 5.00 uur zouden aankomen: half uurtje gesprekken met hangjongeren, die graag een centje wilden verdienen op een verkeerd bedacht, gelast bankje met iets te grote spleten, zodat je billen erdoor zakten.
- Wachten tot de auto van Sadia’s grandfrère beschikbaar was op zaterdag. De 3e (!) vrouw van de grandfrère was ermee op stap naar de stad
- Wachten op Sadia, die onderweg elke keer zei ‘èspère un moment, je dois encontrer quelqu’un/chercher un… etc.
- Wachten in het winkeltje op de markt totdat de winkelier rode stiften/plakband/goeie schriften/een doos om alles in te pakken heeft gevonden
- Wachten tot ik ergens naar de wc kan: ik ben tevreden met een wc traditionelle, kortom een gat in de grond, heel klein gaatje bedoel ik met een gemetseld en betegeld platje om op te staan. Gelukkig is er water om je voeten daarna af te spoelen
- Wachten op je weet eigenlijk niet waar je op wacht, totdat er iets gebeurt, je ergens naar toe kan, tot er iets gaat bewegen
- Wachten in de auto tot je er bent, een reis van 12 uur gisteren
- Wachten tot de auto stopt en je wat kunt eten. Tot die tijd: delen van vieze Lissabonese snoepjes, kauwgompjes van Aagje, één pak Sultana’s te delen met zijn 6-en

Vandaag valt het mee met wachten, alleen Marie en Sadia waren een beetje traag vanochtend vroeg. Ik had al twee bezoekers voordat ze verschenen: onze medecursusleider Sylvestre en de verantwoordelijke van de CAP (kruising tussen inspectie en onderwijsbegeleidingsdienst).
We spraken al twee belangrijke fonctionnaires: de directeur van de CAP en zijn baas, die de baas van de Academie de l’enseignement is. Die gaf een tip, was grappig: op het Ministerie wordt de hoogste man vervangen per 1 januari, hij kent de nieuwe, misschien wil hij wel zijn stempel ergens op zetten, dus als we er snel bij zijn na 1 januari wil hij misschien ons stempel wel gebruiken. Interessant idee, in Nederland zou ik hem gelijk gaan googlen, maar ik ben bang dat die 50-ers en 60-ers van hier niet zoveel sporen nagelaten hebben op internet. Een directeur heeft geen computer op zijn bureau, de secretaresse wel. Ze speelde patience…

Ook nu ben ik aan het wachten: we ontbeten in het hotel in Bandiagara, nu wachten tot Marie en Sadia klaar zijn, dan op bezoek bij de CAP en de Academie (die weer de directie van de CAPS is).